ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ - Το Κίνημα Δεν Πληρώνω με τους πρόσφυγες στην πλατεία Βικτωρίας

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ

Επισκεφτήκαμε τους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες στην πλατεία Βικτωρίας. 

Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και η παγκόσμια οικονομική κρίση έφερε τα παιδιά ενός κατώτερου θεού από την άλλη άκρη της γης, στο κέντρο της, σπαραγμένης από την κρίση, Αθήνας. 

Η βροχή είχε σταματήσει και ο ήλιος έκανε δειλά δειλά την εμφάνισή του.  

Άπλωναν τις βρεγμένες κουβέρτες να στεγνώσουν όπου έβρισκαν.

Τα ρούχα μπόγοι, πεταμένα, η βροχή τα είχε παρασύρει,  παπούτσια εδώ και κει… 
Κάποιοι απ’ αυτούς με γάντια στα χέρια μάζευαν τα σκουπίδια σε σακούλες… 
Μιλάμε με κάποιον απ’ αυτούς, ζητάμε κάποιον να μιλάει αγγλικά, my friend μας λέει, ψάχνει, φέρνει ένα πιτσιρίκι γύρω στα 14. 

Η Αργυρώ τον ρωτάει από πού είναι.

Αφγανοί μας λέει, πολλοί είναι από τη Μαντζουρία. 

Τον ρωτάμε ποιος είναι υπεύθυνος να πάρει αυτά που φέραμε, δεν υπάρχει υπεύθυνος, μόνοι τους τα μοιράζουν. 
Του τα δίνουμε και τον κοιτάμε να χάνεται μέσα στην πλατεία… 

Κοιτάμε γύρω μας.

Ταλαιπωρημένα κορμιά, δοκιμάζουν τα ρούχα που τους έχουν φέρει, δεν τους κάνουν, τα πετάνε, ψάχνουν παραπέρα, κάποιες φάτσες περίεργες κυκλοφορούν ανάμεσά τους, Ελληνικά μιλάνε, για γυναίκες λένε, trafficking σκέφτομαι…

Όλοι  να εκμεταλλευτούν τον πόνο, χρυσές δουλειές, «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται»
Βρίσκουμε έναν υπάλληλο του Δήμου μόνο που δεν έκλαιγε..

 «Είμαι μόνος μου βρε παιδιά δεν προλαβαίνω να μαζεύω τα σκουπίδια, χθες το βράδυ έφυγα στις 11.00 από δω.» 
Ένας περίοικος μας λέει ότι οι άνθρωποι εκεί είναι στο έλεος του θεού. 
Δεν υπήρχε κάποιος να τους οργανώσει. 

Το νερό στην πλατεία ήταν κομμένο, τα ρούχα πεταμένα, τα παπούτσια ανακατεμένα. 

Με κάποια οργάνωση θα μπορούσαν να είναι ανά μεγέθη, ηλικία, φύλο κλπ και ο καθένας να ψάχνει εκεί που πρέπει…
Μαθαίνουμε ότι έχει αρχίσει η μεταφορά των μεταναστών προς το γήπεδο του Ταε κβο ντο επειδή περιμένουν κακοκαιρία.
Είχαν  αγώνες εκεί  και τώρα που τέλειωσαν τους μεταφέρουν. 
Γι΄ αυτό ήταν κλειστή η 3ης  Σεπτεμβρίου σκέφτομαι. 
Ένα λεωφορείο  του ΟΑΣΑ γεμίζει κάθε τόσο και φεύγει. 
Κοιτάζω γύρω μας. Μια γυναίκα, όμορφη τη λες, κρατάει αγκαλιά το κοριτσάκι της. 

Πάω να τη φωτογραφίσω, κρύβεται πίσω από το παιδί.. 

Αξιοπρέπεια; 
Ντροπή; 
Το αγοράκι της ταΐζει με ψίχουλα τα περιστέρια… 
Η ελπίδα στα μάτια ενός παιδιού!! 
Νύχτωσε.. 
Τα λεωφορεία συνεχίζουν ένα ένα να φορτώνουν για το κλειστό γυμναστήριο.

Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα!

Μένει σε όλους εμάς να την προετοιμάσουμε για να είναι ηλιόλουστη και όμορφη, για όλο το κόσμο....


Δήμητρα Αγγελοπούλου
Μέλος της ΠΓ του Κινήματος Δεν Πληρώνω